##မိဘ

.....................🌿🌿" ဆန်သောရေ၊ မြတ်သောစိတ် " 🌿🌿 ********************** ဘမောင်ရဲ့ဇနီးက သည်နေ့ (၅၉) နှစ် ပြည့်သွားတယ်၊ (၆ဝ) နှစ်ထဲ ရောက်သွားပြီ ဆိုပါတော့၊ တက္ကသိုလ် ကျောင်းပြီးကာစ အသက် (၂ဝ) ကျော်ကျော်တုန်းကဆိုရင် အခုလို အသက်မျိုးကို အဖိုးကြီးတွေ၊ အဖွားကြီးတွေလို့ ထင်ခဲ့ မြင်ခဲ့ကြတဲ့ ဘမောင်တို့တောင်မှ အခု အဲဒီအသက်တွေဆီ တရွေ့ရွေ့နဲ့ ရောက်လာကြပြီ၊ ဘာသာရေးရှုထောင့်ကကြည့်ရင် လူတွေမွေးလာကြတာ သေဖို့တဲ့၊ သည်ဘဝဆိုတာ ဘဝပေါင်းများစွာထဲက တစ်ခုတဲ့၊ တစ်ရက်တစ်ရက် ကုန်ဆုံးသွားတာဟာ သေဖို့တစ်လှမ်းချင်း လျှောက်နေကြတာတဲ့၊ ဒါဆိုရင် ဘမောင်တို့တောင် အတော်လေး ခရီးရောက်နှင့်နေပြီပဲ၊ အတိတ်ဘဝ ပေါင်းများစွာမှာ ပုံစံတအမျိုးမျိုးနဲ့ ဘယ်လိုကျင်လည်ခဲ့ရပြီး သည်ဘဝမှ တွေ့ကြ၊ ပြန်ကွဲကြ၊ နောက်ဘဝသစ်တစ်ခုစီ ဘယ် ပုံစံမျိုးနဲ့သွားကြရမှန်း မသိတာကိုက ]သံသရာ} တဲ့၊ သည်ဘဝဆိုတာ အဲဒီ သံသရာကြီးထဲက တော်တော်သေးတဲ့ အပိုင်း အစလေးတစ်ခုသာပါ။ သေကြ၊ ကြေကြ၊ ကွဲကြ၊ ခွာကြရတာဟာ ထူးဆန်းတဲ့အရာတစ်ခုတော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ မလွဲမသွေကြုံရမယ့် အတွေ့အကြံုတစ်ခုပါလားလို့ စိတ်ထဲခံယူထားရင် သိပ်ပြီး တုန်လှုပ်စရာကောင်းတဲ့အရာတော့ မဟုတ်ပါ၊ မသေခင် အသိ ကလေးရှိတဲ့အခါ ဘာလုပ်သွားမလဲ၊ ဘာလုပ်သွားကြသလဲဆိုတာသာ အရေးကြီးပါတယ်။ ဘမောင် ဆယ်ကျော်သက် မှာ အဖေ ဆုံးသွားတယ်၊ အဲသည်တုံးကတော်တော် တုန်လှုပ်ခဲ့တယ်၊ ငါးတန်း၊ ခြောက်တန်းကျောင်းသားအရွယ်ထဲက ]မိဘနှစ်ပါး၊ တစ် ပါးပါးဆုံးသွားရင်} ဆိုတဲ့ အတွေးက ဘမောင်ဆီ မကြာခဏ လာလည်တတ်တယ်၊ တွေးမိရုံ၊ စဉ်းစားမိရုံနဲ့တင် ခံစားလို့မရ ဘူး၊ တခြားသူတွေလည်း သည်လိုပဲ ဖြစ်ကြတာပါ။ ဘမောင်ကျမှ ထူးထူးခြားခြားဖြစ်တာ မဟုတ်ဘူး။ ဖေဖေ့အသက် (၅၂) မှာ ကင်ဆာနဲ့ ဖေဖေ ဆုံးသွားတယ်၊ အဲဒီတုန်းက ဘမောင်က ဗိသုကာကျောင်းသားတစ်ဦး၊ အတော်အတန်ရင့်ကျက်ချင်လည်း ရတဲ့အရွယ်၊ မရင့်ကျက်ချင်လည်း ရတဲ့အရွယ်၊ ပူလိုက်တဲ့ရင်၊ လောင်လိုက်တဲ့မီး၊ ခံစားချက်ပြင်းတတ်တဲ့ ဘမောင်၊ တစ်လလောက် အိပ်မပျော်ဘူး၊ မိသားစုထဲမှာ ဘမောင်က အကြီးဆုံးဆိုတော့ ပုခုံးပြောင်းတာဝန်က ဘမောင်ဆီ ရုတ်တရက် ရောက်လာတယ်၊ တာဝန်ကိုတော့ ဘမောင်က ဘယ်လိုမှ မပူပါဘူး၊ မိသားစုနှင့်ခွဲခွာသွားတဲ့ အဖေအတွက် တစ်ခါတစ်ခါ လှိုက်လှိုက်ပြီး ခံစားရတယ်၊ လောကဓံဆိုတာ ဒါပဲ၊ ဖြစ်ချင်တိုင်းမဖြစ်တာ၊ မဖြစ်ချင်တာတွေ ဖြစ်လာတာဟာ လောကဓံပဲ။ အမေတော့ရှိသေးတယ်၊ ရှစ်ဆယ်ကျော်ပြီ၊ ကိုယ့်ကို ကျွေးမွေး၊ သွန်သင်လာတဲ့အဖေကို ကိုယ့်အလှည့်ကျ ပြန် ပြီး ကျေးဇူးမဆပ်လိုက်ရဘူး၊ အတိုးချပြီး ကျန်တဲ့အမေကိုပဲ လိုလေသေးမရှိ၊ စိတ်ချမ်းသာအေင် ကြိုးစားထားပေးနေရ တယ်။ 🦎🦎🦎🦎🦎🦎🦎🦎 “ဖေဖေ ခုနေချိန်ရှိသေးရင် ကားတစ်စီး၊ ပိုက်ဆံတစ်ထုပ်နဲ့ ကာရာအိုကေဆိုင် ပို့ပေးတယ်၊ အချိန်တန် အိမ်ပြန် ရင် တော်ပြီမို့၊ မှုတ်လား” အသက်ရှစ်ဆယ်ကျော် အမေကို စိတ်အပြောင်းအလဲလေးဖြစ်အောင် တစ်ခါတစ်လေ ဘမောင် ကျီစယ်တတ် တယ်၊ အမေက ဘမောင်ကို မျက်စောင်းခဲရော၊ ပြီးတော့... “မင်းတို့အဖေက သွားမှာမဟုတ်ပါဘူး” ဟိုတုန်းက လူကြီးတွေက အဲသလို ချစ်ကြတာ၊ ကြင်နာကြတာ၊ဘမောင်တို့ခေတ်မှာ တော်တော် ရှားသွားပြီ၊ တော်တော်များများ လူ့မလိုင်တွေ ကာရာအိုကေ၊ Massage Parlour တွေမှာ အသက်ရှည်ဆေးဖော်ကြတာ အများကြီးပဲ၊ ဘမောင်တို့တောင် တစ်ခါတစ်လေ ပါသေးတယ်။ ဘမောင် အသက် (၅ဝ) လောက်ရောက်တော့ မေမေက ဘမောင်ကို ဘုရားတရားပိုလုပ်ဖို့ မကြာခဏ တိုက်တွန်းတယ်။ “မင်းအဖေက အသက်တိုရှာတယ် သား” အသက် (၅၂) နှစ်မှာ အဖေဆုံးသွားတဲ့အတွက် မေမေက ဘမောင်အတွက်လည်း စိုးရိမ်နေရှာတယ်၊ မျိုးရိုးဗီဇ လိုက်တတ်တယ်လို့ အမေ့သုတထဲမှာ မှတ်ထားဟန်တူတယ်၊ ဘမောင်တောင် အခု အဖေ့အသက်ထက် အများကြီး ကျော် သွားပြီ၊ ကိုယ်ကိုယ်တိုင် အရွယ်ရောက်လာမှ အရွယ်ကောင်းဆိုတာ ပိုပြီး သိလိုက်ရတယ်၊ ဖေဖေက လုပ်ငန်းရှင်တစ်ဦး၊ ဘမောင်လည်း လုပ်ငန်းရှင်တစ်ဦး၊ အရွယ်ရင့်၊ အတွေးအခေါ်လေးလည်း သန်လာ၊ အတွေ့အကြုံလေးလည်း အတော်စုံ လာတဲ့အရွယ်၊ အလုပ်လုပ်ဖို့ တော်တော်ကောင်းတဲ့ အရွယ်ပါ။ အဖေက အလုပ်ကြိုးစားတယ်၊ အတွေးအခေါ်နဲ့ ဒဿန အားကောင်းတယ်၊ အထူးသဖြင့် သားသမီးထဲမှာ သားဦးမို့ ဘမောင်ကို အတော်ချစ်ရှာတယ်၊ အဖေကစာသိပ်ဖတ်ပြီး လူမှုရေး အလွန်အားကောင်းတယ်၊ စာဖတ်တဲ့အကျင့်၊ တပည့်တွေကိုကြည့်တတ်တဲ့အလေ့တွေကို ဘမောင်က အမွေဆက်ခံနိုင်ခဲ့ပေ မယ့် လူမှုရေးဘက်မှာ အဖေ့ကို ဘမောင်မမီဘူး၊ အဖေက သိပ်ငြိမ်တယ်၊ ဘမောင်က ရှုးရှုးရှဲရှဲ ရှိချင်တယ်၊ အမေ့ဘက်က အမွေရလာတာလို့တော့ မပြောချင်ဘူး၊ ပြီးတော့ အဖေက ခေတ်မီတယ်၊ ဘမောင်တို့ ငယ်ငယ်တုန်းက တိတ်ရီကော်ဒါ ခေတ်၊ ဘီးဂျီးတို့ခေတ်ပေါ့၊ ရော့ခ်တွေ၊ သူတို့သီချင်းတွေ ခပ်ကျယ်ကျယ်၊ ကြာကြာဖွင့်လို့လည်း အဖေက ဘာမှ မပြောဘူး၊အချိန်တန်စာဖတ်ပြီး အဆင့်ကောင်းရင် ပြီးတာပဲတဲ့၊ အမေကတော့ ပူညံပူညံပေါ့။ “အမေကြီး ... မင့်သားကို သိပ်မကြမ်းနဲ့၊ သူက ခပ်ကြမ်းကြမ်းကိုင်ရင် ကြိုက်တာမဟုတ်ဘူး” ဆုံးသွားတဲ့အထိ သားသမီး (၄) ယောက်အပေါ် လက်ဖျားနဲ့တောင် မထိရှာဘူး၊ အချက်အလက်နဲ့ အေးအေးလူလူ ဆုံးမတယ်၊ အမေကတော့ တွေ့ရာနဲ့ ကောက်ပေါက်တတ်တယ်၊ အဖေနဲ့အမေရန်မဖြစ်သလောက်ပဲ၊ ဒါပေမယ့် အဖေနယ်က ပြန်လာလို့ရှိရင် သားသမီးတွေကို အကျÐချွတ်ကြည့်တတ်တယ်၊ ကျောကုန်းမှာ အရှိုးရာ တွေ့ရင်တော့ အမေနဲ့ ဗျစ်တောက်ဗျစ်တောက်။ “မင်းကလဲကွာ၊ ငါကပါတဲ့ သားသမီးတွေ မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒီလောက် မရိုက်သင့်ဘူး” အဲဒီလိုနေ့မျိုးတွေမှာ ဖေဖေ ထမင်းမစားတော့၊ ဧည့်ခန်းက ကုလားထိုင်တစ်လုံးလုံးမှာ တစ်ခုခုဖတ်ရင်း စီးကရက် တစ်လိပ်ပြီးတစ်လိပ် သောက်နေတတ်တယ်၊ ဘယ်သူမှလည်း စကားမပြောတော့ဘူး။ ဘမောင်တို့ ကံကောင်းပါတယ်၊ မောင်နှမလေးယောက်လုံး၊ ခပ်ဆိုးဆိုးတစ်ယောက်မှ ပါမလာခဲ့ကြဘူး၊ အဖေ့ရဲ့ ဒဿနတွေ၊ အမေ့ရဲ့ တုတ်ချက်တွေက ဘမောင်တို့ မောင်နှမ လေးယောက်လုံးကို ဘဝအသီးသီး ရင်ဆိုင် နိုင်အောင် ပုံစံ ကောင်းကို သွင်းပေးနိုင်ခဲ့တယ်။ ဘမောင်တို့ အာဝါသကောင်းမှာ ကြီးပြင်းခွင့်ရခဲ့ကြတယ်၊ အခုတော့ အာဝါသကောင်းကို ဖန်တီးပေးခဲ့တဲ့ ဖေဖေ မရှိရှာတော့ပါဘူး၊ အမေ့ကိုပဲ အဖေ့အတွက် အတိုးချပြီး ဘမောင်တို့ရတတ်သလောက် ကျေးဇူးဆပ်နေရတယ်။ 🦎🦎🦎🦎🦎🦎🦎🦎 ဘမောင်ရဲ့ဇနီးက အသက် (၆ဝ) ထဲမှာဆိုလို့ ဘမောင်က သူ့ထက်ကြီးတယ်လို့တော့ မထင်လိုက်နဲ့၊ သူ့ထက် နည်း နည်းလေးငယ်တယ်၊ တာဝန်သိတတ်တဲ့ အဖေ့ဒဿနတွေနဲ့ ကြီးပြင်းခဲ့ရတဲ့ ဘမောင်အတွက် အစက အိမ်ထောင်ပြု ရာမှာ သိပ်ကြောက်ခဲ့တယ်၊ အိမ်ထောင်တခုရဲ့တာဝန်မကြေမှာစိုးလို့၊ ကရင်ပြည်နယ်က ]ဒါးကွင်း} လိုနေရာမျိုးမှာ လက်နက်ကြီးတွေကြား၊ မိုင်းတွေကြား၊ တိုက်ပွဲတွေကြား မှာတောင် အဲဒီလောက် မစိုးရိမ်၊ မကြောင့်ကြခဲ့ဖူးဘူး။ ဘမောင် ကံကောင်းပါတယ်၊ ဘမောင်တို့ အိမ်ထောက်သက်တမ်းတောင် အတော်ကြာသွားခဲ့ပြီ၊ ကြီးကြီး မား မား တစ်ခါမှ ရန်မဖြစ်ဖူးဘူး၊ နှစ်ဘက်နားလည်မှုကြီးစွာနဲ့ တည်ဆောက်ခဲ့တဲ့ အိမ်ထောင်ရေးဆိုတော့ အတော် သာယာခဲ့ပါ တယ်၊ ပတ်ဝန်းကျင်ထင်တဲ့ အိမ်ထောင်ရေးမျိုးနဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက် ဖြစ်ခဲ့တယ်၊ ဘမောင်ရဲ့ဇနီးက ခွင့်လွှတ်ခြင်း၊ နားလည် ခြင်းအပြည့်ပေးတယ်၊ သူ့အကျိုးသူ ပြန်ရတယ်၊ အိမ်ထောင်အစမှာ ဘမောင်က ရှုးရှုးရှဲရှဲ ရှိချင်သေးတယ်။ နောက်တော့ လည်း ကိုယ်လည်း သူ့လိုပဲကျင့်ကြံရင်း အပေးအယူက အတော်ပဲ အဆင်တပြေ ဖြစ်သွားပါတယ်၊ အခုဆို အိမ်မှာလာနေတဲ့ မြေးမတောင် (၆) နှစ် သမီး ရှိသွားပြီ။ ဗိုလ်ကြီးဘဝ လစာ ခုနစ်ရာကျပ်နဲ့တုန်းကလည်း ဇနီးသည်က ဘာမှမပြောခဲ့ဘူး၊ သည်ဘက်ခေတ် စီးပွားရေး ထွက်လုပ်ဖို့ အငြိမ်းစားယူတော့လည်း၊ ကောင်းတယ်၊ ဆိုးတယ်မပြောရှာ၊ စီးပွားမဖြစ်သေးခင် ဘာဝင်ငွေတစ်ပြားမှ မရှိတုန်း ကလည်း ဘာမှမပြောရှာဘူး၊ မငြိုငြင်ရှာဘူး။ သူ့အကျိုးပေး သူတစ်ချိန်မှာ ပြန်ခံစားရပါတယ်။ တူသောအကျိုးပေးဆိုတာကို ဘမောင် ချွင်းချက်မရှိယုံတယ်၊ ဘမောင်ဇနီးက အရာရာကို တရားသဘောနဲ့ ရှု မြင်တယ်၊ ခွင့်လွှတ်တယ်၊ နားလည်မှုပေးတယ်၊ သင်္ခါရနဲ့အနိစ္စသဘောကိုလည်း အတော်ကလေး နှလုံးပိုက်မိနေတယ်။ လူမှု ရေး အားကောင်းတယ်၊ မိုးမလုံတဲ့ တဲကုတ်လေးဘဝက မယ်သီလရှင်ကျောင်းကို နှစ်ထပ်ကျောင်းကြီးဖြစ်အောင် သူဦးစီး ပြီး လုပ်ပေးခဲ့တယ်၊ အလှူအတန်းကို ဘယ်တော့မှ လက်မတွန့်ဘူး၊ သူ့စေတနာက သူ့အကျိုး ပြန်ပေးတယ်၊ ဘမောင် စီးပွားဖြစ်လာတော့ ဝင်ငွေအားလုံးကို သူကြိုက်တာ သုံးစေလိုက်တယ်၊ သည်ခေတ်မှာ ဘယ်နည်းမလဲ၊ အိမ်သုံး စရိတ်၊ အလှူအတန်း၊ လူမှုရေး၊ သားသမီးလေးယောက် ထောက်ပံ့တာတွေအပါ သူ သုံးချင်ရာသုံး၊ အဲသလို ပေးထားတာ တောင် ဆယ်ငါးနှစ်လောက် ရှိသွားပြီ။ မိဘဆိုတာက ပြုစုပျိုးထောင်ပေးဖို့ပဲ တာဝန်ရှိတယ်၊ အာဝါသကောင်းပေးဖို့ပဲ တာဝန်ပဲရှိတယ်၊ အရွယ်ရောက်ရင် ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ပဲ ကြိုးစားပြီး ဘဝကို တည်ဆောက်ကြရပါတယ်၊ ဘမောင်တို့ အိမ်ထောင်ပြုရမှာ ကြောက်ခဲ့တယ်ဆိုတာ- တာဝန် မကြေမှာစိုးလို့၊ အခုခေတ်ကြတော့ အိမ်ထောင်ပြုရာမှာ နည်းနည်းမှ မကြောက်ကြဘူး၊ တာဝန်ယူလိုတဲ့စိတ်လည်းသိပ် မရှိကြ ဘူး၊ ဘမောင် ငယ်သူငယ်ချင်း ဒေါက်တာမြင့်သောင်းဆိုတာ ရှိတယ်၊ သူအိမ်ထောင်ကျတော့ ယောက္ခမက ဘာပြောတယ် မှတ်လဲ၊ သူပြန်ပြောပြလို့ သိရတာ။ “မင်း ... အသက်လေးဆယ်မတိုင်ခင် တစ်ခုခုဖြစ်အောင်လုပ်၊ ဘာမှမဖြစ်ရင်တော့ ဘဝ]လည်}ထွက်သွားပြီသာ မှတ်လိုက်တော့” ဘာပဲပြောပြော၊ သူငယ်ချင်းတွေ ပြန်ဆုံကြတော့ မတူစွာ ဖြတ်သန်းခဲ့ရတဲ့ ဘဝတွေအကြောင်း စမြုံ့ပြန်ဖြစ်ကြ တယ်၊ သူကတော့ ဝင်ငွေကောင်းတဲ့ ဆေးခန်းနဲ့ အိမ်တစ်ဆောင် မီးတစ်ပြောင်လောက် ဖြစ်သွားပြီ၊ သားတွေလည်း ဆရာဝန်ပြန် ဖြစ်သွားပြီ၊ 🐜🐜🐜🐜🐜🐜🐜 လောကမှာ လူတွေဟာ အကြမ်းအားဖြင့် စိတ်နှစ်မျိုးနဲ့ ရှင်သန်လာကြပါတယ်။ တစ်စိတ်က အစုန်စိတ်နဲ့သူ၊ နောက်တစ်မျိုးက အဆန်စိတ်နဲ့သူ၊ အတåများတဲ့သူတွေက အစုန်စိတ် သမားတွေ၊ တချို့က မိသားစုထဲမှာတောင် ဘယ်သူ ဘာဖြစ်ဖြစ်၊ ကိုယ်တစ်ယောက်တည်း ကောင်းစားရရင် ပြီးရော။ ဘမောင် အလယ်တန်းကျောင်းသားဘဝက မှတ်မှတ်သားသားတစ်ခု ရှိခဲ့ဖူးတယ်၊ ရပ်ကွက်ထဲက ဦးကိုကြီးဆိုတဲ့ သူပဲ၊ ဟိုတုန်းက ကုန်းလမ်းသယ်ယူပို့ဆောင်ရေးမှာ အမှတ် (၁၇) ဆိုတဲ့ ယာဉ်လိုင်းတစ်လိုင်း ရှိဖူးတယ်၊ ဦးကိုကြီးက အဲဒီ မှာ အလုပ်လုပ်တယ်၊ လစာက သိပ်များတာ မဟုတ်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် နေ့စဉ် အရက်မှန်မှန်သောက်တယ်၊ တစ်ရက်ကျတော့ အထက်အရာရှိက အရက်ဖြတ်မလား၊ ရာထူးတိုးယူမလား နှစ်ခုကို ရွေးခိုင်းတာမှာ ရာထူးတိုးကို စွန့်လိုက်တဲ့သူပဲ၊ သူ့ဇနီးက ဈေးရောင်းပြီး မိသားစုစားဝတ်နေရေးကို ပြေလည်အောင် ကြိုးစားရရှာတယ်၊ ကလေးက ငါးယောက်လား မမှတ်မိတော့ ဘူး၊ အခုတော့ မရှိကြတော့ပါဘူး၊ အစုန်စိတ်ကြီးသူတွေရဲ့သဘာဝကို ပြောချင်တာပါ၊ လောကအကျိုးဆိုရင်တော့ သိပ်ဝေးသွားပြီပေါ့၊ မိသားစုအကျိုးလေးတောင်မှ လက်ကြောတင်းအောင် မလုပ်ချင်ကြသူ တွေ အများကြီးပဲ၊ ကိုယ်ကျိုးမစွန့်ချင်ကြသူတွေ။ ဘုရားဘဝနောက်မှာလဲ နိဗ္ဗာန်မျက်မှောက်ပြုရတာပဲ၊ သုမေဓာရှင်ရသေ့ဘဝမှာလည်း နိဗ္ဗာန်မျက်မှောက်ပြုလို့ ရတာပဲ၊ နိဗ္ဗာန်မျက်မှောက်ပြုပြီး ဘာမှ မထူးခြားတော့ဘူး၊ နိဗ္ဗာန်က နိဗ္ဗာန်ပဲ၊ ဒါပေမယ့် အဆန်စိတ်ကြီးတဲ့ သုမေဓာက လောကအကျိုးသယ်ပိုးဖို့ လေးသင်္ချေ ကမ္ဘာတစ်သိန်းအတွင်း ဘဝပေါင်းများစွာ ကျင်လည်ခဲ့ပြီး ဗုဒ္ဓအဖြစ်နဲ့ သုံးလောက သားတွေရဲ့အကျိုးကို မနားတမ်းဆောင်ကြဉ်းခဲ့တာ နည်းတဲ့အဆန်စိတ်၊ မဟာကရုဏာ၊ မေတåာမဟုတ်ဘူး၊ ဘုရား ဖြစ်ချင်လို့က အဓိက မဟုတ်ဘူး၊ လောကအကျိုးသယ်ပိုးချင်တာက အဓိက။ ဘမောင်တို့က သာမန်လူသားပါ၊ ဒါပေမယ့် တစ်ခါတစ်ခါ လောကအကျိုး ဘယ်လောက်လုပ်ခဲ့ပြီးပြီလဲလို့ ဆန်းစစ်ကြည့်မိတယ်၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အားမရဘူး၊ သည့်ထက် ပိုလုပ်နိုင်ခွင့်ရှိသင့်တယ်၊ တစ်ခုတော့ ဝမ်းသာမိပါတယ်၊ အစုန်စိတ်ဆိုတဲ့ အယုတ်စိတ်ကိုတော့ ငယ်ငယ်က မောင်းထုတ်ပစ်နိုင်ခဲ့တယ်၊ အဆန်စိတ်ဆိုတဲ့ မြတ်သောစိတ်ကိုသာ များများ မထားနိုင်သေးတာ၊ အကောင်အထည်မဖော်နိုင်သေးတာ၊ ဒါပေမယ့် စိတ်သွားတိုင်း ကိုယ်မပါဘူးဆိုပေမယ့် အများအကျိုးအတွက် လုပ်ခဲ့တာတွေကတော့ မနည်းဘူး၊ ကွန်ပျူတာထဲ ဖော်ကြည့်လိုက်ရင် တစ်ခါတစ်ခါတော့ အတော် စိတ်ချမ်းသာစရာပဲ။ အစုန်စိတ်ကို ညံ့တဲ့စိတ်၊ ယုတ်တဲ့စိတ်လို့ ပြောလို့ရပြီး၊အဆန်စိတ်ကို အင်အားကောင်းတဲ့စိတ်၊ မြတ်တဲ့စိတ်လို့ ပြောလို့ရတယ်၊ အိန္ဒိယက မဟတåမဂန္ဒီကြီးအကြောင်း ဖတ်ရတာ တော်တော်ပီတိဖြာ၊ ဂုဏ်ယူစရာပဲ၊ ငွေကြေးပြည့်စုံပြီး ခေတ်ပညာတတ်လူကြီး၊ ဒါပေမယ့် ဒိုတီဝတ်ပြီး သူ့နိုင်ငံ၊ သူ့လူမျိုးအတွက် အနစ်နာခံခဲ့တယ်၊ လောကအကျိုးကို ဒုက္ခခံပြီး အဆင်းရဲခံ၊ အနစ်နာခံခဲ့တယ်၊ အိန္ဒိယသမိုင်းမှာ နာမည်ကောင်းနဲ့ သမိုင်းတွင်ကျန်ရစ်သူ၊ နာမည်ကောင်းတောင်မှ ရိုးရိုး နာမည်ကောင်းမဟုတ်ဘူး၊ ]စံပြ} အဖြစ်နဲ့ကို နာမည်ကောင်း ကမ္ဗည်းထိုးနိုင်ခဲ့သူပါ။ အိန္ဒိယလွတ်လပ်ရေးအတွက် အနေ သာကြီးဆိုတဲ့ဘဝထဲက ခုန်ဆင်းခဲ့သူပါ။ သာမန်အဆန်စိတ်ရှိသူမျိုး မဟုတ်ဘူး၊ တော်ရုံစိတ်နဲ့ လုပ်လို့ရတာ မဟုတ်ဘူး၊ လူ အများစု၊ သာမန်ဖြစ်စဉ်မှာ ငွေကြေးပြည့်စုံလာရင် လောကစည်းစိမ်ကို ခံစားဖို့လောက်ပဲ အာရုံကျကြတာ များတယ်၊ လောကအကျိုးအတွက်လုပ်ရင် ကိုယ်ခံစားနေရတဲ့ လောကစည်းစိမ်နဲ့ အပေးအယူ လုပ်ကြရတယ်၊ ကံဆိုးရင် ထောင်ကျ၊ အသက်ဆုံးတဲ့အထိ ဖြစ်နိုင်တယ်။ ဂန္ဒီကြီးက ဒါတွေ အားလုံးကို သိသိကြီးနဲ့ သူ့အကျိုး၊ သူ့စည်းစိမ်ကို လောကအကျိုး အတွက် အလဲအလှယ်လုပ်ရဲခဲ့၊ လုပ်ခဲ့သူပါ။ ဘမောင်တို့ သာသနာသမိုင်းမှာ ဒေဝဒတ္ထဆိုတဲ့ ဒေဝဒတ်လို့ လူသိများတဲ့ မထေရ်တစ်ဦး ရှိခဲ့တယ်၊ အဘိÓဉ် တွေ အဆုံးစွန်ထိရတော့ ဗုဒ္ဓနဲ့ သူ့ကိုယ်သူ ယှဉ်လာမိတယ်၊ သူလည်း ဆုကြီးပန်ဆိုတော့ နည်းတဲ့အတိတ်က ကုသိုလ်တော့ မဟုတ်ဘူး၊ တစ်ချိန်မှာ ပစ္စေကဗုဒ္ဓဖြစ်မယ့် အလောင်းအလျာ၊ ဒါပေမယ့် အတåစိတ်၊ မစ္ဆိရစိတ်များတော့ ဘုရားကို လုပ်ကြံ ပြီး ဘုရားနေရာဆက်ခံဖို့ ကြိုးစားခဲ့တယ်၊ အဆန်စိတ်ထက် အစုန်စိတ်များသူလို့ ပြောလို့ရတယ်၊ အများအကျိုးအတွက် ကိုယ်ကျိုးအဓိကထားသူလို့ ပြောရမယ်။ သည်နေရာမှာ ]ကံ} ကို စေတနာဖြင့်ပြီးသောအလုပ်လို့ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ထားတော့ ဒေဝဒတ်ရဲ့ဘုရားအပေါ် လုပ် ကြံမှုတွေက ဂုရုကံကြီးတွေ ဖြစ်လာတယ်၊ သူလုပ်ကြံဖို့ကြိုးစားသူက နှယ်နှယ်ရရမှ မဟုတ်တာ၊ အဲဒီပေါ်မှာ ]ကံ} ရဲ့ အတိုင်း အဆကလည်း ပြန်ဖြစ်လာတာပါ။ နောက်ဆုံး ဒေဝဒတ်ဝမ်းတော်လားချိန်မှာတော့ အမြင်မှန်ရသွားရှာပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် ကံ အကျိုးပေးက ခွင့်မလွှတ်ခဲ့ဘူး၊ သူ့အလုပ်သူလုပ်သွားတာ၊ မြေမြိုတဲ့အဆင့် ဖြစ်သွားတယ်ပေါ့။ ပြောချင်တာက အစုန်စိတ် သိပ်ကြီးလာရင်၊ စိတ်ယုတ်တွေ သိပ်မွေးလာရင် လောကအကျိုးနဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက် အလိုလို ဖြစ်လာတယ်၊ မကောင်းတဲ့ကံ၊ အကုသိုလ်တွေလည်း ရလာတယ်ဆိုတာပဲ၊ အတိတ်ကံမကုန်သေးခင် ဘာမှမဖြစ်သေးပေမယ့်၊ အကုသိုလ် အကျိုးပေးတန်ရင် ပြန်ခံစားရတယ်ဆိုတာပဲ။ ဘမောင်တို့ သိပ်သတိထားဖို့ ကောင်းတယ်၊ အလေးအနက်ထားဖို့ ကောင်းတယ်၊ ဖြစ်ပြီးမှ နောင်တရကြလို့ကတော့ ]ကံ} က ခွင့်လွှတ်မှာမဟုတ်ဘူး၊ သူ့အလုပ်သူ လုပ်သွားမှာ၊ နောင်တ ဆိုတာ ရှေ့မှာရတတ်တဲ့အရာ မဟုတ်ဘူး၊ မဖြစ်ခင်က ဆင်ခြင်နိုင်ကြဖို့သာ အရေးကြီးတာ။ 🐡🐡🐡🐡🐡🐡🐡 ဘာလုပ်လုပ်၊ အသေအချာ လုပ်တတ်တဲ့အကျင့်ကတော့ အဖေ့ဆီက ဘမောင် အမွေရခဲ့တယ်၊ အရင်က ]စေတနာ} ဆိုတာ သိပ်ရင်ထဲမဝင်ဖြစ်ခဲ့ဘူး၊ အလုပ်ကို အသေအချာလုပ်သင့်တယ်ဆိုတာကပဲ ကြီးစိုးနေတယ်၊ အခု အသင်း အဖွဲ့တွေမှာဖြစ်ဖြစ်၊ လူမှုရေးလုပ်ငန်းမှာဖြစ်ဖြစ်၊ ကိုယ့်ကုမ္ပဏီမှာဖြစ်ဖြစ် သတိထားပြီး စေတနာထည့်ကြည့်တယ်၊ အဲဒါက ဇနီးသည်ရဲ့ သတိပေးတိုက်တွန်းချက်ကြောင့်လို ဘမောင် ဝန်ခံရဲတယ်၊ အရင်က အလုပ်ဇောက ပထမ၊ အခု ဘာလုပ်လုပ် စေတနာကို အရင်သတိရပစ်လိုက်တဲ့ အလေ့အကျင့်က တည်သင့်သလောက် တည်တတ်သွားပြီ၊ ဆယ့်လေးငါးနှစ်လောက် အဲဒီအလေ့အကျင့်ရလာတော့ နေလို့ထိုင်လို့ ပိုကောင်းလာတယ်၊ အရင်က လူတွေ ဘယ်အရွယ်မှာ ဘယ်အသိရှိသင့်တယ်ဆိုတဲ့ လုပ်ငန်းရှင်ရဲ့စိတ်မျိုး ကြီးစိုးနေတော့ ကိုယ့်စကေးနဲ့ အံဝင်ခွင်ကျ မရှိတတ် ခဲ့ဘူး၊ အခုတော့ အရွယ်ရကြပေမယ့် အစုန်စိတ်၊ အဆန်စိတ်တွေနဲ့ လူတွေ အသိမတူနိုင်ကြပါလား၊ ပညာတွေ ကွာကြ ပါလားဆိုပြီး တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ငြိမ်းချမ်းမှုကို ရှာလာနိုင်တယ်၊ ဥပက္ခာကို တော်တော်လေး ထားလာနိုင်တယ်။ တကယ်ဆို ဘမောင်တို့ ဇနီးမောင်နှံက ဆွေမျိုးတွေ၊ သားသမီးတွေ ကံအကျိုးပေး သိပ်ကောင်းကြတာ မဟုတ် ဘူး၊ ဒါလည်း လောကရဲ့ဓမ္မတာတစ်ခုပဲဆိုတာနဲ့ ဖြေသိမ့်လိုက်တယ်၊ ကံကတော့ မနေပါဘူး၊ တပည့်ကောင်းကောင်းတွေ ဘမောင်တို့ဆီ ပို့လိုက်တယ်၊ တပည့်တိုင်းတော့ မကောင်းဘူးပေါ့၊ တပည့်ကောင်းကောင်း လက်တစ်ဆုပ်စာလောက်ဆိုရင်ပဲ ဘယ်ဆိုးတာမှတ်လို့။ ယောက္ခမနှစ်ဦးကတော့ ဆုံးသွားရှာပြီ၊ သူတို့ရှိတုန်းကလည်း မိဘလိုပဲ လိုလေသေးမရှိ ပြုစုခွင့်ရလိုက်ပါတယ်၊ အဖေကိုတော့ ဘမောင် ပြုစုခွင့်မရလိုက်နိုင်ရှာဘူး၊ အခု အမေတစ်ယောက်ပဲ ကျန်တော့တယ်၊ အသက်က (၈ဝ) ကျော်ပြီ ဆိုတော့ လူ့လောကမှာနေရဖို့ သိပ်များများစားစာ ကျန်ရှာမှာမဟုတ်ဘူး၊ အမေ့ကို ဘမောင် တတ်နိုင်သလောက် တာဝန် ကျေဖို့ ကြိုးစားတယ်၊ ဇနီးသည်ကလည်း တော်ရှာပါတယ်၊ တချို့ ယောက္ခမနဲ့ချွေးမဆိုတာ မတည့်ကြတာများတယ်။ မိဘဆိုတာ ချမ်းသာသာ၊ဆင်းရဲရဲ သားသမီးက လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက် တိုက်ဖော်ရရင် သူတို့ရင်ထဲမှာ အင်အားတွေ ဖြစ်စေပါတယ်၊ အလိုက်သိတတ်တယ်ဆိုတဲ့ ဂုဏ်ကို ယူတတ်ကြပါတယ်၊ ကိုယ့်ဖာကိုယ် ရုန်းကန်နေရတယ်ဆိုတဲ့ ဆင်ခြေနဲ့ သည်ခေတ်သားသမီးတွေ သိတတ်မှု၊ တာဝန်ရှိမှုတွေကို စွန့်ခွာနေကြတာ စိတ်မကောင်းစရာပဲ၊ မိဘတွေဆိုတာ သားသမီး တွေဆီက ပြန်လိုချင်တာ ရွှေမဟုတ်ပါဘူး၊ ငွေမဟုတ်ပါဘူး၊ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တွေဖြစ်လို့ သူတို့အရွယ်နဲ့သူတို့ တရားသဘော တွေရှိနေကြပါပြီ။ ဒါပေမယ့် ]သိတတ်မှု} ]ဂရုစိုက်မှု} ကို ပြန်လိုချင်ကြတာတော့ အမှန်ပါပဲ။ ဘယ်လောက် ဆင်းရဲ၊ ဆင်းရဲ ဘယ်လောက် ချို့တဲ့၊ ချို့တဲ့ လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက်လောက်နဲ့တော့ ဘဝတစ်ခုပိုပြီး နစ်မွန်းမသွားပါဘူး၊ အဲဒီ လက်ဖက်ရည် တစ်ခွက်လောက်တောင်မှ မသိတတ်ကြတဲ့ သားသမီးတွေအတွက် မိဘတွေ ]မွေးဝမ်းစပ်} ကြရပါတယ်၊ ကိုယ့်သိတတ်မှုက သူ တို့အတွက် အင်အားကို ဖြစ်စေပါတယ်၊ ပီတိကို ဖြစ်စေပါတယ်။ ကိုယ့်ကိုမွေးခဲ့တဲ့၊ ကျွေးခဲ့တဲ့၊ ထိန်းသိမ်းခဲ့တဲ့သူလောက် ကျေးဇူးရှိတယ်ဆိုတာ ဘယ်မှာမှ မရှိပါဘူး၊ သူတို့ရလိုက်တဲ့အင်အား၊ ပီတိတွေက သိတတ်တဲ့သားသမီးတွေအပေါ် ]မဟာ ကံ} တစ်ခု ပြန်ဖြစ်စေတယ်ဆိုတာ အစုန်စိတ်ကြီးသူတွေ မမြင်နိုင်ကြပါဘူး။ ကိုယ်က သားသမီးကောင်းမဖြစ်ခဲ့ရင် ကိုယ့် အလှည့်ကျလည်း သားသမီးကောင်းပြန်ရဖို့ အာမခံချက်တွေ ဆုံးရှုံးတတ်တယ်ဆိုတာ သိဖို့ကောင်းပါတယ်။ 🕊🕊🕊🕊🕊🕊 အစုန်စိတ်ဆိုတာ အများအကျိုး သယ်ပိုးတတ်ရင် လောကအကျိုးကို ရှေးရှုပါတယ်၊ မေတåာ၊ စေတနာ၊ မုဒိတာ တွေပါလာပါတယ်၊ ကိုယ်ကျိုးစွန့်သင့်သလောက် စွန့်ရလေ့ရှိပါတယ်။ မြတ်သောစိတ်လို့လည်း ခေါ်ပါတယ်၊ အဆန်စိတ်ဆို တာ ကိုယ်ကျိုးရှေးရှု၊ အတåစိတ်များရာ ဖြစ်ပါတယ်။ စိတ်ယုတ်၊ စိတ်ညံ့၊ အောက်တန်းစားစိတ်လည်း ဖြစ်ပါတယ်၊ အများနဲ့ လောကကို ကောင်းကျိုးမပြုတဲ့စိတ်လည်း ဖြစ်ပါတယ်၊ အဆန်စိတ်ကြီးသူတွေကြောင့် လောကလည်း ပျက်စီးတတ်ပါတယ်။ ဆုတောင်းတိုင်းသာဖြစ်ကြရင် ဘမောင်တို့ ဘာမှလုပ်စရာ မလိုကြပါဘူး၊ ဆုတောင်းတယ်ဆိုတာ လက်တွေ့ မကျတဲ့ယုံကြည်မှု တစ်ခုပါ၊ ကောင်းတာလုပ်ပြီးမှ အပံ့အပိုးအနေနဲ့တော့ ဆုတောင်းသင့်ပါတယ်၊ အစုန်စိတ်ကြီးကြီးနဲ့ ဆုတောင်းရင် ဘီလူးက မင်းသားဝတ်လို ဖြစ်နေတတ်ပါတယ်၊ လက်တွေ့ကျကျ လုပ်ဆောင်တတ်ခြင်းကသာ ဘဝကို အပြုပြင် အပြောင်းအလဲ ဖြစ်စေနိုင်ပါတယ်၊ ဗုဒ္ဓဘာသာဆိုတာ အတåနဲ့ပရကို မျှတစွာထားဖို့၊ လောကကို ကောင်းကျိုးပြုဖို့၊ စိတ်ထားတွေ သန့်ရှင်းဖို့၊ စင်ကြယ်ဖို့ ဖြစ်ပါတယ်။ အစုန်စိတ်ဆိုတာ မွေးကတည်းကပါလာတဲ့ စိတ်ပါ၊ သီးခြားထည့်စရာလိုတဲ့အရာ မဟုတ်ပါဘူး၊ အဆန်စိတ်ဆိုတာကသာ ကောင်းမှန်းသိရပြီး သီးခြားမွေးမြူရတဲ့စိတ်မျိုးပါ။ လူတွေ တစ်ချိန်ကျရင် သေကြရမှာပါ၊ မသေခင် ကိုယ့်ဘဝ၊ ကိုယ့်အခြေအနေအရ ဘာလုပ်ခဲ့ပြီးပြီ၊ ဘာလုပ်နိုင် တယ်ဆိုတာပဲ ကွဲပြားကြပါတယ်။ ကိုယ်လုပ်ခွင့်ရ သလောက်၊ လုပ်နိုင်သလောက် လုပ်ခဲ့ကြပါရဲ့လား ဆိုတဲ့မေးခွန်းကသာ အဓိက ဖြစ်ပါတယ်။ “မိဘတွေ အသက်ကြီးလာတဲ့အချိန် လုပ်ကျွေးမွေးမြူနိုင်စွမ်းရှိလျက်နဲ့ မလုပ်မကျွေး မမွေးမြူတဲ့ သားသမီး ဟာ လူယုတ်မာ ဖြစ်ပါသည်” စာရေးဆရာကြီးတစ်ဦး ရေးသွားခဲ့တာပါ။ နေဇင်လတ် ၁ဝ-၁၂-၂ဝဝ၈ (၂၄၇) ##Credit